The 10 Greatest Books of All Time

Никогаш не ги сакале Поетите - десетте најдобри книги во историјата.

Ана Каренина одамна се спремам да ја прочитам, а гледам на листава е прва (можеби летово ќе ја земам). Иако, искрено, не ми е многу јасно како можат воопшто да се прават вакви листи. Човек тешко може да направи и листа на лични омилени дела, камо ли ваква општа листа.

Инаку, денес сфатив дека
нема потреба да се игнорираат сите поети само затоа што има многумина кои се лоши.

Дури денес (т.е. вчера)? Не можам да речам дека не ме интересира кој беше тој пресуден момент што ти го смени мислењето...

Инаку не знам дали прочита, но таа општата листа е правена токму преку збир на повеќе (поточно 125) лични листи - им било побарано на 125-те најголеми (американски) писатели на денешницата (од кои голем дел ги разгледувавме и на Американски расказ) да направат своја топ-10 листа, па потоа се минало на собирање на бодовите, при што првото место од секоја листа земало 10 бода, а десеттото - еден. И ете што излегло. Не дека би ставил било која од наведените книги на мојата топ-10 листа, но ми изгледа прилично реална и објективна од аспект на тоа што секоја од наведените книги од мигот на своето излегување веднаш станала дел од литературниот канон. Од друга страна, пак - пред се, имајќи ги предвид многуте анкети кои се правеа на почетокот на новиот милениум во обид да се изберат најдобрите сто книги на изминатите илјада години - мислам дека недостасуваат Дон Кихот, Злосторство и казна и Улис. Сепак - тоа не значи дека мислам дека може да се направи каква и да е општа листа; сосема напротив - дури и најдобрата би била ужасно лоша: најверојатно би биле заборавени Поетите. Звучи малку пристрасно, но мислам дека она што ќе дојде најблиску до објективното би требало да има повеќе поетски отколку прозни дела - бесмислено би било да се заборават Илијада, Одисеја, Гилгамеш, Библијата (тука зборуваме за такви книги од типот на Песна над песните, Псалмите, Книга на Јов, Евангелијата...)...

Не напишав тогаш и сега не се сеќавам веќе кој беше моментот што ме натера да застанам во одбрана на поезијата - што всушност не е праведно да го кажам така, затоа што никогаш не сум била против поезијата во целост. Само против одредени правци, како симболизмот и поголемиот дел македонска поезија (освен општествено ангажираната, има валидни причини што кај нас само такви пристапи на книжевноста имаат смисла).
Сум за емотивен набој, ама не по цена на јасноста на исказот. Целата книжевност воопшто не може да се потпира само на интуицијата на авторот, мора да се има предвид и реципиентот и како сето тоа треба да му изгледа нему, па да се направат некои корекции во структурата.
Да се очисти текстот од претенциозноста,
така најкратко кажано...

Не дека кажувам нешто ново, но - имам сосема спротивни сфаќања од твоите за Поезијата и литературата; и кога викам сосема навистина мислам сосема.

до некаде се согласувам со Ана, но сепак мислам дека целата поента на поезијата е да биде наменета само за тој што ја пишува, односно првенствено треба поетот да си знае што си пишува... другото е поинтересно, реципиентот ила freedom of choice, може да си ја сфати како сака (колку пати една песна во различни ситуации сме ја доживеале различно?).
малку ми звучи Ќулафковски ова Ана... хммм...

Ана Каренина е тупачка шпанска серија! :-} Ја прочитав во средно и мислам дека тоа време што и го посветив е за џабе. Најинтересен дел од целата книга е кога Левин коси трева на село и тоа коси едно добри 70 страни :-}
Ама во тоа време луѓе немале баш некоја забава како сега и тупачки книги им одговарале.

За било која анкета треба да се види изворот прво пред да се земе здраво за готово.

А тоа за емотивниот набој - мене многу ме нервира коа авторот се умилкува на публиката и дообјаснува за глупите. Она истоно ко на филмови и серии коа ќе праша некој лик -А што значи тоа на англиски? -и следи објаснување за глупите. :-}

Баш еден начин писателот(-ката) да остане верен на себе е да не пишува за публиката- туку за упатените. И што поише со добри метапораки.(еве пример во предходнава реченица кај што преку мета порака го потврдувам тоа што го вика Јуле за звучењето ќулавковски, а на прв поглед изгледа како неточна наставка за женски род од писател а се однесува на Ката Ќулавкова-речникот) ;-}

СтраФ ми је! -овај мислам... контеплирам околу метаморфозирањето на мојот дисКУРс за перцепирање на елегантната елоквенција како униформирано рендерирање и турбулентна рамковна трансформација на мојот впрочем нали овај каприциозен акутен говор.

Пази се Ана -youre turning into them! :-} LOL

тоа кога писателот пишува за „упатените“ е варварски елитизам.
инаку, нормално дека секогаш пишува за себе, ама пишува и за човештвото и таа мисионерска одлика не смее да му се одзема. без тоа, не би имало потреба од материјализирање на поезијата. едно книжевно дело се случува внатре во авторот, а после дури се појавува во пишана форма. што се однесува до авторот, тој нема никаква потреба од тоа да ги запишува речениците/стиховите ако не сака да има некакво влијание со нив. целта на секој текст е да биде прочитан и рамноправниот однос тука меѓу авторот и читателот би се засновал на јасноста на исказот. со мистифицирањето авторот се оддалечува од книжевноста и многу повеќе се доближува до музиката; како во тие случаи кога, на пример, убаво звучи некоја исландска песна кога ја рецитираат, но врската се прави на чисто фоно-морфолошко ниво.

немам појма како со ова се поврза умилкувањето на публиката, ама не, не мислам дека тоа е океј. исто како што не мислам дека мртвата книжевност е океј, кога луѓе седнуваат и математички составуваат нешто што по теориски стандарди би било издржано.
јасно е ваљда дека не го протежирам тоа...

песната треба да е енигма за непросветените, а камерна музика за просветените. рече Валери.мислам

Прекрасно кажано, Мицески. Или Валери. Или кој и да е.

пор фавор...

Сериозно, зошто секогаш поезијата е изоставена од ваквите листи?
Инаку да, оваа е прилично реална и објективна, како што рече и Виктор, иако пак - да, јас би додала уште еден куп (ама веројатно тогаш ќе стане субјективна). Што се однесува до Злосторство и казна, не знам зошто, ама Браќа Карамазови некако секогаш ја ставаат пред неа, иако факт е дека во било која форма, фали Достоевски на листава. Btw, Middlemarch? Никогаш ја немам читано Елиот... Не знам...